یاداشت‌های عماد رضایی‌نیک
پدر‌و‌مادرها امروز دغدغه رفتار درست و سالم با فرزندشان را بیش از همیشه دارند.
دانش روان‌شناسی پُر از توصیه‌های مختلف است. توصیه‌هایی که در قالب روش‌های فرزند‌پروری تعریف و تبیین می‌شود. اما با این‌همه توصیه و دیدگاه چه باید کرد؟ خیلی‌ها زمانِ کافی نداشته و خیلی‌های دیگر در مواجهه با این‌همه نصایح و متن، سردرگم و مستأصل هستند. آیا می‌توان به‌یک شکل میزان و هم‌سو رسید؟ به‌قطع خیر. اما می‌توان با گوشزد کردنِ نکاتی ساده و بی‌گمان کاربردی پاره‌ای از این بلاتکلیفی کم کرد.
یکی از مواردِ مهم؛ مفهوم روابط_سازنده است.
روابط سازنده به‌معنای رضایتِ طرفین در برقراری ارتباط، درنظرگرفتن دغدغه‌ها و نیازمندی‌های‌شان است. یعنی پدر‌و‌مادر، تلاش کند جهان را گاه از نگاهِ فرزندش ببیند. در روابط سازنده، باورِ فرد، تا حدِ امکان کم‌رنگ شده و اقتضای شرایط است که مشخص می‌کند چه بگوییم، چه کنیم و چه تدابیری بیندیشیم!
یعنی بهتر است ما در مواجهه با دیگران(اکنون مُرادمان فرزند است) بر اساس موقعیت رو‌به‌روی‌مان تصمیم بگیریم.
بلایِ جانِ روابط، باورهای از قبل است.
به‌طورِ‌مثال، باور این‌که “بچه‌ای که شب‌ها مشق نمی‌نویسد تنبل بار می‌آید و ضعیف می‌شود” موجب مُجادله، پیگیری‌های عبث و مخدوش‌شدن روابط می‌شود. پدر یا مادر می‌بیند زمانی‌که فرزندش به‌خانه می‌آید بیش‌تر از نیم‌ساعت، زمان پایِ درس‌هایش را نمی‌گذارد. این‌طور وقت باورهای از قبل وارد میدان شده و پُشت‌بندشان سرزنش و نق و ناله از راه می‌رسند.
بهتر است زمانی که گُمان می‌بریم یک‌جایِ کار می‌لنگد، به پرسش و چرایی بپردازیم. بهتر است راهبردمان این باشد که آگاهی‌مان را بالا ببریم. یعنی، احتمال دارد «ما» از خیلی چیزها بی‌خبر باشیم و نیاز به کسبِ آگاهی داشته‌باشیم. این مهم یکی از پیش‌شرط‌های روابط سازنده است. روابطی که طرفین هیچ‌گاه خودشان را از دیگری بالاتر و برتر نمی‌بینند و همیشه در تلاش برای سازگاری هستند.
