یاداشت‌های عماد رضایی‌نیک
رویکردهای فرزندپروری امروزه زیاد شده‌اند. پدرومادرها گاه گیج و سردرگم می‌مانند که کدام روش را انتخاب کنند و پیش بگیرند. اصلاً آیا این‌همه رویکرد و راهکار مؤثر و نتیجه‌بخش است؟ به‌حتم خیر. بیایید این مسئله را طورِ دیگر جلو ببریم. شاید خیلی از پدرومادرها دغدغه‌شان نباشد بدانند نوعِ رابطه‌شان با فرزند و یا فرزندان‌شان چه‌طور باشد؟ یعنی سال‌ها، بی‌تفاوت و بی‌اهمیت بگذرد تا فرزند بزرگ و بزرگ‌تر شود. از سوی دیگر، کسانی باشند که نگران و آینده‌نگرانه به روزهای پیشِ‌رو نظر بیندازند. چه‌کار می‌شود کرد؟
بیایید ساده‌ترین کار را بررسی کنیم. این ساده‌ترین کار احتمالاً واجب‌ترین شاخصه‌ی پدر‌و‌مادری هم است. خیلی از پدر و مادرها خیلی زود پا پَس می‌کِشند و بهاین عقیده می‌رسند فایده‌ای ندارد. اما فایده دارد، مثمرثمر خواهد بود، اگر پیش برود. یعنی فقط انجام شود. این ساده‌ترین راه یعنی تلاش کنم بدانم، بفهمم و درک کنم فرزندم چه‌کسی است؟ درک‌کردنِ یک آدم شاید یک وظیفه و یا مسئولیتِ اجتماعی به‌حساب نیاید. اما درکِ فرزندمان یک پیش‌شرط است، اوجبِ واجبات است، یک «باید» به‌شمار می‌رود. درکِ فرزندم یعنی او چه‌چیز در این دنیا می‌خواهد؟ او چه‌چیز دوست دارد؟ مشغله‌های فکری‌اش چه است؟ آیا توانسته‌ام خودم را به طریقِ فکری‌اش نزدیک کنم؟ آیا از «او» خبر دارم؟
می‌دانید ممکن است نسل‌های زیادی بزرگ شده‌اند بی‌آن‌که قدری فهمیده و درک شده باشند!
می‌دانم فرزندِ دل‌بندِ من دلش می‌خواهد چه بشود و از همه مهم‌تر در خلوت خودش، در بزنگاه‌های فکری‌اش بهاین نتیجه می‌رسد پدر‌و‌مادرش چه‌قدر او را می‌فهمند. راستش شاید بهترین احساس در جهان همین باشد. همین که آدم‌ها بهاین نتیجه می‌رسند فهمیده شده‌اند. پس بیایید تلاش کنید بفهمید و بدانید فرزندتان چه‌کسی است؟ این‌که می‌گویم درباره‌اش بدانید نه‌این‌که هر روز سین‌جین‌اش کنید تا او مدام به‌شما حرف بزند. او را رصد کنید، به حرف‌هایش توجه کنید.
به علاقه‌مندی‌هایش توجه کنید، به علاقه‌مندی‌هایش توجه کنید و به علاقه‌مندی‌هایش توجه کنید.
این را سه‌بار نوشتم.
درکش کنید به هنگام شکست و ناکامی چه‌چیز حالش را جا می‌آورد؟ و همیشه همراهش باشید. در خوشی‌ها و ناخوشی‌ها. شناخت کاستی‌ها و توان‌مندی‌ها ما را به‌سمتِ رفتار سازنده و تعامل‌محور می‌کشاند. تمرکز بر توان‌مندی‌ها و به‌تدریج بر حلِ کاستی‌ها قدم‌نهادن، چاره‌اندیشی و کار‌کردن. اگر بدانم فرزندم کاستی دارد و معنای کاستی‌اش را بفهمم، آن‌وقت شاید از پَسِ مشکلش برآمدم.
یادمان نرود به‌قول «آلفرد_آدلر» پذیرش نقص‌ها یکی از شرط‌های مهم در سلامت روان‌مان است.
حتم درباره‌ی فرزندمان نیز پُر کاربرد باشد.
اگر وقت نکردید و یا به‌هیچ‌وجه دل‌تان نمی‌خواست از رویکرد خاصی تبعیت کنید و تأثیر بپذیرید، تلاش کنید فرزندتان را بفهمید. بهترین پدرومادرها، آن‌هایی هستند که فرزندشان را می‌شناسند، او را می‌فهمند و می‌دانند او به‌معنایِ واقعی چه‌کسی است؟
