دوره‌ی نوجوانی از اهمیت بالایی برخوردار است و استقلال طلبی نوجوان از موارد آن . نوجوانان در این سن تمایل دارند تا مطرح شوند، به آن‌ها توجه شود و به استقلال برسند. بنابراین اگر والدین دائما خواسته‌های آنان را سرکوب کنند و به آن‌ها توجهی نکنند، باعث می‌شود تا فرزندان به تدریج به این باور برسند که دوست‌داشتنی نیستند و ویژگی‌های منفی در شخصیت آن‌ها شکل بگیرد.
یکی از این ویژگی‌های مهم این دوران تمایل نوجوان به کسب استقلال است نوجوان تمایل دارد توانایی‌های خود را به معرض نمایش بگذارد و قدرت و توانایی خود را به اطرافیان ثابت کند. می‌خواهد یکه و تنها عمل کند و تا جایی که می‌تواند به اطرافیان و بوی‍ژه والدین خود تکیه نکند. استقلال‌طلبی زمینه اولیه ورود او به اجتماع را فراهم می‌سازد و او را برای پذیرش مسئولیتهای اجتماعی آماده می‌کند. هر چند جهت‌گیری ناصحیح آن توام با مسائل و مشکلاتی برای او و اطرافیان خواهد بود.
استقلال طلبی نوجوان چگونه است ؟
تا قبل از اینکه فرد به دوره نوجوانی پا بگذارد در کارها و زندگی خود به خانواده تکیه دارد و در سایه آن‌ها و با تکیه بر آن‌ها فعالیت‌های خود را انجام می‌دهد چون آن‌ها را قوی و قدرتمند می‌داند. کم کم با ورود به دوره نوجوانی طرز فکر و برداشت نوجوان تغییر کرده و استقلال‌طلبی در خانواده شکل می‌گیرد.
او دیگر کمتر تمایل دارد فعالیت‌هایش را در حضور خانواده انجام دهد. بیشتر گرایش به حضور در گروه همسالان دارد و می‌خواهد استقلال خود را به خانواده، خود و به همسالانش ثابت کند. بنابراین از هر گونه فعالیتی که او را وابسته به خانواده نشان می‌دهد دوری می‌کند. از نظر او خانواده باید روی توانایی و قدرت او حساب کنند و به او اعتماد داشته باشند چرا که او دیگر بزرگتر شده است و می‌خواهد خودش مسئولیت زندگی‌اش را به عهده بگیرد.
کیفیت حضور والدین در زندگی نوجوانان نقش بسزایی در انتخاب‌های مهم زندگی او دارد. و در صورتی که والدین فرزندان خود را به خوبی تربیت نکنند، موجب می‌شود تا اثرات آن تا بزرگسالی بر فرزندان باقی بماند و زندگی آن‌ها را با چالش‌های زیادی روبه‌رو کند.
