یکی از نتایج نامطلوب زندگی امروز این است که والدین مثل گذشته آن قدر وقت ندارند که با فرزندانِ خود باشند. علاوه بر این، وقتی والدین در انتهای روز بعد از یک روز پُرکار به خانه می‌آیند معمولاً انرژی بسیار کمی برای آن‌ها باقی مانده. نکته‌ی مهم این است که “وقت گذاشتن برای فرزند” یکی از مهم‌ترین وظایف والدین می‌باشد. وقت گذاشتن اصلاً کار سخت و زمان‌بَری نیست. گاهاً والدین فکر می‌کنند صرف این‌که بتوانند احتیاجات اولیه‌ی فرزندان را برآورده کنند کارِشان تمام است و انگار وقت گذاشته‌اند دیگر.
این که پدر یا مادر، زمان‌هایی را در طول هفته به حرف زدن راجع به وقایع روزمره بگذارند و یا آن که برنامه‌هایی از قبل برنامه‌ریزی‌شده اجرا شود. در طی این برنامه‌ها می‌شود رابطه را تقویت، گفت‌وگو را به وجود و از همه مهم‌تر احساس هم دلی را بیش‌تر کرد. احساس هم دلی زمانی به‌بار می‌نشیند که فرزند در می‌یابد با تمام مصائب و مشغله‌های موجود، پدر یا مادرم کماکان برای من وقت گذاشته‌اند و توجه هنوز وجود دارد. روان شناسان معتقدند زمانی که فرزندان متوجه می‌شوند والدین شان به قدر و وُسعِ کافی برایشان وقت می‌گذارند انتظارات را به نحوِ مطلوب‌تری برآورده می‌سازند و از همه مهم‌تر کارایی‌شان بالاتر می‌رود.
نویسنده: عماد رضایی‌نیک
